کلامیدیا یکی از شایع‌ترین عفونت‌های جنسی (STI) است. کلامیدیا ممکن است از رابطه جنسی، رابطه جنسی مقعدی یا رابطه جنسی دهانی منتقل شود. از آنجایی که کلامیدیا اغلب علائمی ایجاد نمی‌کند، بسیاری از افرادی که کلامیدیا دارند اطلاعی از این موضوع ندارند و بدون اطلاع دیگران آن را منتقل می‌کنند. انجام آزمون‌های منظم می‌تواند به کاهش گسترش کلامیدیا کمک کند.
کلامیدیا چیست؟
کلامیدیا یک عفونت جنسی شایع است که توسط باکتری ایجاد می‌شود. عفونت‌های کلامیدیا قابل درمان و بهبود پذیر است با این حال، علائم آن اغلب قابل توجه نیستند. مهم است که در اسرع وقت درمان کلامیدیا را شروع کنید. در صورت عدم درمان، کلامیدیا می‌تواند منجر به عوارض جدی شود و باعث آسیب دائمی به اعضای تولید مثلی شما شود.
چگونه کلامیدیا منتقل می‌شود؟
هنگامی که یک نفر کلامیدیا دارد، می‌تواند از طریق رابطه جنسی، رابطه جنسی مقعدی یا رابطه جنسی دهانی آن را به شرکاء خود منتقل کند.
آیا می‌توان بدون رابطه جنسی کلامیدیا گرفت؟
بله. رابطه جنسی تنها راهی نیست که می‌توانید کلامیدیا بگیرید. به عنوان مثال، به اشتراک گذاری اسباب بازی‌های جنسی با یک نفری که عفونت دارد، یک راه دیگر است که ممکن است این عفونت به شما منتقل شود. هر کسی که به صورت جنسی فعال است ممکن است به کلامیدیا مبتلا شود. باکتری کلامیدیا از طریق مایعات واژنی و منی منتقل می‌شود. این بدان معناست که هر کسی که رابطه جنسی داشته باشد ممکن است به کلامیدیا مبتلا شود و همچنین شریک‌های خود را نیز عفونی کند. اگر شما باردار هستید و کلامیدیا دارید، ممکن است به نوزادتان منتقل کنید.
کلامیدیا چقدر شایع است؟
کلامیدیا شایع‌ترین عفونتی است که توسط باکتری ایجاد می‌شود. حدود 1.5 میلیون مورد کلامیدیا هر سال گزارش می‌شود. تعداد عفونت‌ها احتمالا حتی بیشتر است. بیشتر موارد کلامیدیا بی‌علامت هستند، یعنی هیچ علامت یا علامتی از عفونت وجود ندارد. بسیاری از این موارد احتمالا گزارش نمی‌شوند.
چگونه کلامیدیا منتقل می‌شود؟
عفونت‌های کلامیدیا از طریق تماس جنسی منتشر می‌شوند، زمانی که مایع مهبلی یا منی که حاوی باکتری کلامیدیا است از یک فرد به فرد دیگر منتقل می‌شود. تماس جنسی شامل همه انواع رابطه جنسی است، از جمله رابطه جنسی که شامل نفوذ یا انزال نباشد. روش‌های زیادی وجود دارد که مایعات از اعضای تناسلی یک فرد می‌توانند باکتری‌هایی که عامل کلامیدیا هستند را منتقل کنند:
- رابطه جنسی: باکتری‌ها از آلت تناسلی یک فرد به واژن شریک جنسی یا بالعکس منتقل می‌شوند.
- رابطه جنسی مقعدی: باکتری‌ها از آلت تناسلی یک فرد به مقعد شریک جنسی یا بالعکس منتقل می‌شوند.
- رابطه جنسی دهانی: باکتری‌ها از دهان یک فرد به آلت تناسلی یا مقعد شریک جنسی یا بالعکس منتقل می‌شوند.
- رابطه جنسی با استفاده از اسباب‌بازی‌های جنسی: باکتری‌ها از یک اسباب‌بازی به دهان، آلت تناسلی یا مقعد فرد منتقل می‌شوند.
- تحریک دستی اعضای تناسلی یا مقعد: به ندرت، مایع مهبلی یا منی آلت تناسلی آلوده می‌تواند با چشم فرد در تماس باشد و عفونتی به نام التهاب غشای چشم (چشم صورتی) ایجاد کند. به عنوان مثال، این اتفاق ممکن است رخ دهد اگر شما اعضای تناسلی یک فرد آلوده را لمس کرده و سپس به چشم‌هایتان بدون شستن دست‌‌ها، دست بزنید.
چه چیزی باعث کلامیدیا نمی‌شود؟
همه مواردی که شامل تبادل مایعات بدنی یا نزدیکی هستند باعث ابتلا به کلامیدیا نمی‌شوند. از طریق موارد زیر کلامیدیا منتقل نمی‌شود:
- بوسیدن
- مصرف غذا یا نوشیدنی مشترک
- بغل کردن یا دست دادن
- استفاده از توالت پس از شخص دیگری
- تنفس ذرات پس از سرفه یا عطسه شخص دیگر
آیا ممکن است بدون آنکه بدانید کلامیدیا را منتقل کنید؟
کلامیدیا گاهی اوقات به عنوان یک عفونت خاموش نامیده می‌شود زیرا اکثر افراد (بین 50 تا 70 درصد) که کلامیدیا را دارند، بدون توجه به جنسیتشان علائم آن را هرگز تشخیص نمی‌دهند.
افرادی که علائم را تشخیص می‌دهند، اغلب نشانه‌های داشتن کلامیدیا را تا چند هفته پس از ابتلا به آن تشخیص نمی‌دهند. به دلیل اینکه بیماری کلامیدیا اغلب بی‌علامت هستند، افراد به راحتی می‌توانند کلامیدیا را به شخص دیگری منتقل کنند حتی بدون اینکه از آن آگاه باشند. در این زمان، دریافت درمان لازم برای جلوگیری از عوارض جدی که ممکن است ناشی از کلامیدیا باشد، به تأخیر خواهد افتاد. مشاوره هر چه سریع‌تر با یک پزشک به جلوگیری از عوارض این بیماری بسیار کمک کننده خواهد بود.
چه زمانی می‌توان وجود کلامیدیا را تشخیص داد؟
برای اکثر مردم، علائم کلامیدیا بین یک هفته تا سه ماه پس از رابطه جنسی بدون حفاظت ظاهر می‌شود. اما این موضوع ممکن است بیشتر از سه ماه طول بکشد. پزشک شما ممکن است وقتی که بیماری را تشخیص می‌دهد، بیشتر در مورد عفونت بداند. به عنوان مثال، یک پزشک ممکن است بفهمد که عفونت به لوله‌های رحمی یا قسمت‌هایی از آلت تناسلی شما گسترش یافته است. مهم است که اگر فعالیت جنسی دارید، به طور منظم برای تست‌های عفونت‌های جنسی آزمایش شوید زیرا ممکن است به طور ناخودآگاه عفونت‌های مختلفی داشته باشید.
علائم کلامیدیا در زنان و مردان چیست؟
باکتری‌های کلامیدیا اغلب علائمی را ایجاد می‌کنند که شبیه به سرویسیتیس (عفونت سرویکس یا دهانه رحم) یا عفونت دستگاه ادراری (UTI) هستند. خانم‌ها در صورت ابتلا به این عفونت ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:
- ترشح سفید، زرد یا خاکستری از واژن شما که ممکن است بو داشته باشد
- وجود گلبول سفید در ادرار شما (پیوریا)
- افزایش نیاز به ادرار کردن
- درد یا سوزش هنگام ادرار کردن (دیسوریا)
- خونریزی بین دوره‌های قاعدگی
- دوره‌های قاعدگی دردناک
- رابطه جنسی دردناک (دیسپارونیا)
- خارش یا سوزش در و اطراف واژین شما
- درد کم در قسمت پایین شکم شما
علائم کلامیدیا در مردان
باکتری‌های کلامیدیا بیشتر به ادرارچه شما عفونت می‌دهند، علائمی را که شبیه به اورترایت نان‌گانوکوکال هستند. ممکن است متوجه شوید:
- ترشح مانند مخاط یا شفاف و آبکی از آلت تناسلی شما
- درد یا سوزش هنگام ادرار کردن (دیسوریا)
سایر علائم کلامیدیا
کلامیدیا ممکن است بخش‌های دیگری از بدن شما را به جز اعضای تولید مثلی مانند مثانه، پروستات، رحم و لوله‌های فالوپ آلوده کند، به عنوان مثال:
- مقعد: ممکن است درد، ناراحتی، خونریزی یا ترشح مانند مخاط از سینه‌های شما را متوجه شوید.
- حلق: ممکن است دچار التهاب حلق شوید، اما به طور معمول علائم را توجه نخواهید کرد اگر باکتری در حلق شما باشد.
- چشمان: ممکن است علائم التهاب کنژکتیوت را تشخیص دهید اگر باکتری کلامیدیا تراکوماتیس (C. trachomatis) وارد چشم شما شود. علائم شامل قرمزی، درد و ترشح هستند.
اگر هر یک از این علائم را مشاهده کردید، به پزشک مراجعه کنید.
علائم اولیه کلامیدیا چیست؟
بیشتر افرادی که کلامیدیا دارند هیچ علامتی را تشخیص نمی‌دهند. اما ترشح غیرمعمول از واژن یا آلت تناسلی ممکن است نشانه‌ای باشد که نشان‌دهنده عفونت کلامیدیا باشد. درد، خونریزی یا ترشح از مقعد نیز ممکن است نشانه‌ای از این بیماری باشد.
چگونه کلامیدیا تشخیص داده می‌شود؟
معمول‌ترین آزمون برای تشخیص کلامیدیا آزمونی به نام تقویت اسید هسته‌ای (NAAT) است. پزشک شما نمونه‌ای از مایع را از طریق گرفتن نمونه واژینال یا سرویکال (دهانه رحم) یا جمع‌آوری نمونه ادرار می‌گیرد. سپس، نمونه را به آزمایشگاه ارسال می‌کند تا برای اثبات وجود باکتری‌هایی که باعث کلامیدیا می‌شوند بررسی شود. برای اطمینان از دریافت نتایج آزمون دقیق، دستورالعمل‌های پزشک خود را به دقت دنبال کنید.
از آنجا که بیشتر موارد کلامیدیا بدون علامت هستند، مهم است که برای وجود کلامیدیا غربالگری شوید حتی اگر هیچ علامت عفونتی نداشته باشید. مرکز کنترب و پیشگیری بیماری‌ها (CDC) توصیه می‌کند که زنان جنسی فعال که در معرض خطر بالای کلامیدیا هستند، به صورت منظم برای وجود کلامیدیا غربالگری شوند. خانم‌ها بیشتر از آقایان شدیدترین عوارض کلامیدیا را تجربه می‌کنند. به همین دلیل، باید به صورت منظم چک آپ شوند و به متخصص زنان مراجعه کنند.
در صورتی که در شرایط زیر هستید، معرض خطر بالا در نظر گرفته می‌شوید اگر:
- زیر 25 سال هستید
- باردار هستید
- شریک جنسی جدید دارید
- قبلاً عفونت کلامیدیا داشته‌اید
هر سنی که قرار دارید، باید در مورد رابطه جنسی خود و روش‌های مختلف آن با پزشک مشورت کنید تا از ابتلا و انتقال بیماری‌های جنسی در امان باشید.
چگونه کلامیدیا درمان می‌شود؟
کلامیدیا می‌تواند با آنتی‌بیوتیک‌ها در یک هفته یا دو هفته درمان شود. توجه داشته باشید با بهبود علائم خود مصرف آنتی بیوتیک‌ها را قطع نکنید. از پزشک خود درباره اقداماتی که بعد از بهبودی باید انجام دهید تا مطمئن شوید عفونت شما پس از پایان مصرف دارویتان رفع شده است، سوال کنید. عفونت کلامیدیا ممکن است دوباره پیش آید. بخشی از درمان شما باید شامل اجتناب از فعالیت‌های جنسی که ممکن است باعث شود دوباره به آن مبتلا شوید، باشد. تا زمانی که عفونت شما رفع نشده است، از رابطه جنسی خودداری کنید. شروع درمان به این معنی نیست که وجود باکتری از بدن شما پاک شده است.
تمام داروهایتان را به عنوان راهنمای پزشک خود مصرف کنید و در این مدت از هر گونه تماس جنسی خودداری کنید. در صورت ابتلا به عفونت شریک جنسی خود را از این موضوع آگاه کنید زیرا در صورت انتقال فذآیند درمان سریع‌تر اتفاق افتد.
برای سایر بیماری‌های منتقله جنسی (ایدز، سیفیلیس، هرپس، گونوره) تست دهید. ممکن است علاوه بر کلامیدیا به چند بیماری منتقله از راه جنسی مبتلا شوید که در این شرایط درمانی که برای هر عفونت تنظیم شده است، را باید توسط پزشک دنبال کنید.
آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند عفونت را از بین ببرند، اما نمی‌توانند هیچ آسیبی که باکتری‌ها قبل از درمان به بدن شما وارد کرده‌اند را برگردانند. به همین دلیل اهمیت دارد که به صورت منظم برای وجود کلامیدیا آزمایش شوید، در صورت مشاهده اولین نشانه‌های علامت به پزشک مراجعه کنید تا اگر عفونت دارید، بلافاصله درمان شوید.
چه داروهایی برای خلاص شدن از کلامیدیا استفاده می‌شود؟
- معمولاً داکسی سایکلین که به مدت هفت روز مصرف می‌شود، ترجیح داده می‌شود.
- آزیترومایسین که معمولاً به عنوان یک دوز تکی مصرف می‌شود، به عنوان انتخاب اول در دوران بارداری توصیه می‌شود.
- مطمئن شوید که تنها داروهای تجویز شده توسط پزشک خود را مصرف کنید و تمام داروها را تا زمانی که پزشک تجویز کرده است بخورید، حتی اگر علائم شما بهبود یافته باشد.
آیا کلامیدیا قابل درمان است؟
بله. کلامیدیا قابل درمان است. برخی عفونت‌های باکتریایی جنسی ممکن است شروع به مقاومت در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها کنند و این باعث می‌شود که درمان آنها دشوارتر شود. با این وجود، بهترین راه‌هایی برای مقابله با کلامیدیا و جلوگیری از گسترش عفونت‌ها وجود دارد.
اگر کلامیدیا درمان نشود، چه اتفاقی می‌افتد؟
کلامیدیای درمان نشده می‌تواند به سلامتی شما خطر وارد کند. اگر هر گونه علامتی از کلامیدیا مشاهده می‌کنید، باید فوراً با پزشک مشورت کنید خود و برای جلوگیری از عوارض بعدی، به صورت منظم توسط پزشک معاینه شوید.
چگونه از بیماری کلامیدیا پیشگیری کنیم؟
روش قطعی برای پیشگیری از عفونت کلامیدیا، پرهیز از فعالیت‌های جنسی است. به غیر از این، شما می‌توانید موارد زیر را انجام دهید:
– از کاندوم استفاده کنید. هر بار کاندوم لاتکس مردانه یا کاندوم پلی‌یورتان زنانه را در هر تماس جنسی استفاده کنید. کاندوم‌های به درستی استفاده شده در هر تماس جنسی خطر عفونت را کاهش می‌دهند اما از بین نمی‌برند.
– تعداد شرکای جنسی خود را محدود کنید. داشتن چندین شریک جنسی باعث افزایش خطر ابتلا به کلامیدیا و سایر عفونت‌های جنسی می‌شود.
– آزمایش‌های منظم بگیرید. اگر فعالیت جنسی دارید، به ویژه اگر چندین پارتنر جنسی دارید، با پزشک خود در مورد اینکه چقدر باید برای کلامیدیا و سایر عفونت‌های جنسی آزمایش داد، صحبت کنید.
– از دوش‌گیری واژن خود خودداری کنید. دوش‌گیری تعداد باکتری‌های خوب در واژن را کاهش می‌دهد که می‌تواند خطر ابتلا را افزایش دهد.
جمع بندی
کلامیدیا تراکوماتیس اغلب زنان جوان را تحت تاثیر قرار می‌دهد، اما ممکن است در مردان و زنان و در تمام گروه‌های سنی رخ دهد. درمان این بیماری دشوار نیست، اما اگر بدون درمان باقی بماند می تواند منجر به مشکلات جدی تری در سلامتی شود. شما می‌توانید با انجام روش‌های پیشگیری مانند استفاده از کاندوم و انجام تست‌های غربالگری از ابتلا به عوارض جدی آن در امان باشید. در صورت ابتلا و مشاهده هر گونه علائم مشاوره با پزشک متخصص را در نظر داشته باشید.
